मौनताको आवाज

निस्पट्ट अन्धकार व्युँझेपछि
व्युँझन्छन् ताराहरु र
दुर शुन्यताबाट पठाइदिन्छन्
अस्पष्ट लाग्ने सपनाहरु ।

मेरो हत्केलाहरुले
सहरलाई टप्पटिपेर पोतिदिन्छ
इतिहासको पानामा
र लेखिदिन्छ
एक्काइसौँ शताब्दीको अस्तित्व विहीन चिहान ।

सपनाभरि युद्ध गरेर व्युँझेपछि
थाहा पाउँछु
म त त्यही सहरमा रहेछु
आँखाको नानीबाट
क्षितिजका बादलहरु फाटेर गएपछि
लगातार बग्छ जिन्दगी
जिन्दगी कै किनारै किनार ।

अक्सर त्यही किनारमा
उभिएर जिन्दगीले
मौनताको आवज सुन्ने गरेको छ ।